حال و احوال گرفتار تماشا دارد
گریه ی عبد گنـه کار تماشا دارد
آمدم گریه کنم تا که نگاهی بکنی
چون ستاره به شب تـار  تماشا دارد
هر چه شد بین من و تـو  ز همه پوشاندی
آبروداری  ستّار  تماشا دارد
بارها زیـر همه قـول وقـرارم زده ام
دست گیری تو هر بار تماشا دارد
مهربـانی بـه گنـه کار بُود عادت تو
کرم سفره غفّار تماشا دارد
ماه ، ماه رجب و سفره بـه نـام عـلی است
لحظه ی جلوه، رخ یـار تماشا دارد
عاشق نیمه شب صحن و سرای نـجفـم
حرم حیدر کـرّار تماشا دارد
همه ی آرزویم یک سحر کرب و بلاست
شب جمعه حرم یار  تماشا دارد
مادری دست به پهلو پسری پاره گلو
گریه ها لحظه دیدار تماشا دارد
روضـه ی قحطی آب و لب عـطشان حسین
گـوشه ی صحن علمدار تماشا دارد
خاک ری را به بـهای سر آقا دادند
زین جهت گریه ی بسیار تماشا دارد
کـاش امسال شـود سال ظهـور دلبر
پـرچم خیمه ی دلـدار  تماشا دارد

امام جعفر صادق علیه السلام:
«مَـن سَـرَّتـهُ حَسَـنَـتُـهُ وَ سَـاءَتـهُ سَیِِّـئَـتُـهُ فَـهُـوَ مُـؤمِـنًٌ»
کسی که نیکو کاری اش او را شادمان کند و بدی اش وی را بد حال گرداند چنین کسی مومن است.
جهادالنفس، ح765

بگذارید بر احوال خودم گریه کنم
بر سیه کاری اعمال خودم گریه کنم
فعل و قولم همه بی مورد و مردود بود
جای آنست بر افعال خودم گریه کنم
تا شبی پنجر? رحمت حق باز شود
هر سحر بر بدی حال خودم گریه کنم
ذره ای خوب و بد ای وای عقوبت دارد
به " فمن یعمل مثقال " خودم گریه کنم
نیست تقصیر کسی آیینه ام تار شده
جلوه گر نیست بر اهمال خودم گریه کنم
راه دل گم شد و پیدا نشد آن گمشده ام
ره دهیدم که به اضلال خودم گریه کنم
من پرستوی حرم بودم و دور افتادم
تا به بشکسته پر و بال خودم گریه کنم
کاروان رفت به پا بوسی حق بگذارید
منکه جا ماند? امیال خودم گریه کنم
قرعه افتاد که من از شهدا جا ماندم
سخت بر این دل بد فال خودم گریه کنم
نشدم معتکف خیم? نورانی یار
بر سیه بختی اقبال خودم گریه کنم
مددی تا به غریبی نگارم نالم
همتی تا که بر احوال خودم گریه کنم.

در عبادت کردن ،‌ از ما کوه کندن نخواسته اند . سخت ترینش نماز شب خواندن است که در حقیقت تعیین وقت خواب است نه اصل بی خوابی ، بلکه نیم ساعت زودتر بخواب تا نیم ساعت زودتر بیدار شوی . آیا میترسی اگر بیدار شوی ، دیگر خوابت نبرد و بمیری
اگر خواب بمانی در خواب هم ممکن است بمیری

در محضر بهجت ،‌ج 2 ، ص 17